Nawierzchnie bitumiczne wykonuje się z kruszywa kamiennego i lepiszcza bitumicznego. Zależnie od użytej ilości lepiszcza odróżnia się nawierzchnie powierzchniowo bitumiczne, nawierzchnie z kruszyw bitumowanych oraz smołobetonowe i asfaltobetonowe. Nawierzchnie bitumiczne stosuje się coraz częściej z uwagi na wiele zalet, do których należy zaliczyć przede wszystkim łatwość wykonania i nadawania im gładkości, znaczną trwałość, małą ścieralność, niepylność, elastyczność, łatwość utrzymania w czystości oraz niewielki koszt wykonania. O niewielkim koszcie wykonania nawierzchni bitumicznych decyduje możliwość znacznego zmechanizowania prac.
Nawierzchnie powierzchniowo bitumowane. Najprostszym sposobem wykorzystania lepiszcza bitumicznego do połączenia luźnego kruszywa nawierzchni jest powierzchniowe bitumowanie zniszczonych nawierzchni żwirowych lub tłuczniowych za pomocą smoły lub asfaltu. Nawierzchnie takie po oczyszczeniu z luźnego kruszywa i wyrównaniu spryskuje się płynnym lepiszczem bitumicznym, a następnie posypuje się cienką warstwą czystego tłucznia lub grysu o określonym uziarnieniu. Czyszczenie ulepszanej nawierzchni wykonuje się w celu uniemożliwienia spojenia bitumem kruszywa osadzonego w nawierzchni z rozsypywanym po spryskaniu. Kruszywo rozsypane na spryskanym podłożu powinno być wyrównane zgodnie z żądanym profilem i spadkiem nawierzchni, a następnie wałowane wałem o masie 3-4 ton. Jeżeli ulepszana w opisany sposób nawierzchnia jest bardzo nierówna, miejsca zagłębione spryskuje się i dopełnia kruszywem aż do wyrównania powierzchni. Następnie całą nawierzchnię można jeszcze 2-3 krotnie spryskiwać i pokrywać warstwą kruszywa. Nawierzchnie ulepszane opisanym sposobem mają estetyczny wygląd przypominający nawierzchnie żwirowe lub tłuczniowe; są jednak od nich znacznie trwalsze, a przede wszystkim nie ulegają niszczącemu działaniu wody opadowej.