Drogi ogrodowe dzieli się na podstawie rodzaju -przewidywanego ruchu, rodzaju konstrukcji, użytych materiałów itp. W obrębie terenów zieleni drogi dzieli się najczęściej na docelowe i spacerowe.
Drogi docelowe buduje się dla uzyskania możliwie najkrótszego połączenia między dwoma różnymi punktami, dlatego charakteryzują się one najczęściej przebiegiem w linii prostej. Drogi docelowe powinny mieć nawierzchnie umożliwiające łatwe poruszanie się o każdej porze roku oraz szerokość dostosowaną do przewidywanego ruchu.
Drogi spacerowe prowadzi się tak, aby uzyskać możliwie najlepsze warunki spaceru, są więc one najczęściej dostosowane do miejscowego ukształtowania terenu, prowadzone wśród zwartych układów drzew, nad brzegami zbiorników wodnych itp. Ich przebieg jest najczęściej krzywoliniowy, a długość celowo zwiększana. Nawierzchnie dróg spacerowych wykonuje się często z tańszych materiałów i stosunkowo prostymi sposobami, tak by mogły one służyć przede wszystkim w okresie letnim. Z tego też względu nawierzchnie takie są często niedostępne w okresie wiosennych lub jesiennych opadów. Powinno się dążyć do tego, żeby nawierzchnie dróg spacerowych w obiektach intensywnie użytkowanych były dostępne przez cały rok: dobry stan nawierzchni powinien zachęcać do odbywania spacerów. Niekorzystne jest, gdy zły stan nawierzchni jest powodem zamykania parków czy ogrodów w okresie niesprzyjających warunków atmosferycznych.
Oprócz omówionego podziału dróg ma docelowe i spacerowe drogi na terenach zieleni dzieli się na piesze, pieszo-jezdne i jezdne.
Konstrukcja dróg pieszych odznacza się stosunkowo najmniejszą wytrzymałością na obciążenie, ponieważ nie przewiduje się na ogół wjeżdżania na nie cięższych pojazdów. Na nawierzchniach takich dopuszczalne jest natomiast poruszanie się lekkich pojazdów używanych do prac porządkowych i pielęgnacyjnych. W związku z małą wytrzymałością dróg pieszych często obserwuje się niszczenie ich przez wjeżdżające samochody ciężarowe lub silnie obciążone pojazdy dostawcze. Powodują one najczęściej łamanie lub wciskanie warstwy nawierzchni i niszczenie krawężników. Zniszczenia tego typu obserwuje się często nawet podczas budowania drogi jako wynik złej koordynacji prac, nieostrożnego prowadzenia ciężkich pojazdów itp.