Nawierzchnie żwirowe i tłuczniowe mogą mieć grubość 6 – 20 cm, zależnie od przepuszczalności podłoża i przewidywanego obciążenia. Nawierzchnie na gruntach luźnych i przepuszczalnych mogą mieć niewielką grubość,
Nawierzchnia żwirowo-tłuczniowa na podłożu przepuszczalnym 1 — żwir gruby lub tłuczeń, 2 — kliniec,
natomiast budowane na podłożu nieprzepuszczalnym są zwykle znacznie grubsze.
Nawierzchnia żwirowo-tłuczniowa na podłożu nieprzepuszczalnym 1 — żwir gruby lub tłuczeń, 2 — kliniec, 3 — żwir sortowany
Dolna część nawierzchni spełnia w tych warunkach rolę warstwy odsączającej. W celu odprowadzenia nadmiaru wody na dnie wykopu pod drogą (zwanego łożyskiem) można układać sączki umożliwiające odpływanie zbierającej się tam wody.
Żwir używany do budowy tego typu nawierzchni powinien mieć uziarnienie zróżnicowane w granicach 1-5 mm. Jest to warunkiem wzajemnego klinowania się ziaren, które zapewnia trwałość profilu nawierzchni. Luźne większe ziarna, nie związane z nawierzchnią utrudniają chłodzenie i przyczyniają się do powstawania nierówności. Dlatego do budowy powierzchniowej warstwy nawierzchni nie powinno się używać kruszywa naturalnego pochodzenia rzecznego lub polodowcowego. Kruszywo takie ma ziarna wyokrąglone i trudno wzajemnie zaciskające się (klinujące) w nawierzchni.
W celu dostosowania drogi do przenoszenia większych obciążeń zwiększa się jej grubość, dzięki czemu obciążenia są przenoszone poprzez klinujące się ziarna kruszywa na dużą powierzchnię podłoża.
Przenoszenie się na podłoże siły skupionej obciążającej nawierzchnię tłuczniową.
W ten sposób zapobiega się odkształceniom nawierzchni. Racjonalny rozkład sił uzyskuje się przez układanie nawierzchni z warstw o różnym uziarnieniu, przy czym najgrubsze kruszywo rozsypuje, się lub układa najniżej. Każda następna warstwa powinna mieć takie uziarnienie, żeby następowało wyrównywanie nierówności warstwy poprzedniej. Jest to również warunkiem powiązania mechanicznego ziarn kruszywa, głównie dzięki wzajemnemu klinowaniu się.