Nawierzchnie z kruszyw bitumowanych, nazywane często smołospoinowymi, są rozpowszechnione i polecane do stosowania na terenach zieleni. Do ruchu pieszego buduje się je zwykle na 10-15 centymetrowym podkładzie tłuczniowym lub na różnych odpowiednio przygotowanych starych nawierzchniach. Pod nawierzchnie dróg do ruchu pojazdów o niewielkiej masie stosuje się podkład grubości 20-24 cm.
Przeznaczone na nawierzchnię kruszywo pokryte spoiwem bitumicznym nazywa się masą bitumiczną. Masy takie przygotowuje się na gorąco w specjalnych bazach-wytwórniach, położonych zwykle w niewielkiej odległości od budowy tak, że jest możliwe przewożenie gorących mas na teren budowy drogi.
Rozróżnia się pięć rodzajów mas bitumicznych różniących mą uziarnieniem i rodzajem kruszywa, Pierwsze trzy rodzaje (nr 1, 2 i 3) są to masy z grysu o uziarnieniu 0-5, 5-16 i 16-25 mm. Masy nr 4 i 5 to tłucznie bitumowane o uziarnieniu 25-40 i 40-50 mm.
Mas nr 4 i 5 używa się najczęściej przy budowie nawierzchni wielowarstwowych, jako podbudowy pod powierzchniową warstwę nawierzchni (dywanik) układaną z grysów bitumowanych. Nawierzchnie dróg do ruchu pieszego, których podbudowę stanowi 10-15-centymetrowa warstwa uwałowanego tłucznia, można układać z kruszywa bitumowanego, rozkładanego w jednej lub dwóch warstwach. Jeżeli powierzchnia podbudowy jest dostatecznie gładka, można ułożyć na miej jedną warstwę najdrobniejszego grysu bitumowanego (masa nr 1) grubości 2-3 cm. W celu lepszego zespolenia takiego dywanika z podbudową można powierzchnię uwałowanego tłucznia spryskać smołą. Jeżeli zaś powierzchnia podbudowy po uwałowaniu ma duże nierówności, jest konieczne wykonanie dywanika z dwóch warstw: najpierw rozkłada się warstwę masy z grysów najgrubszych (masa nr 3) grubości około 3 cm, a następnie, po uwałowaniu — warstwę górną grubości 2-3 cm z masy nr 1.
Nawierzchnia z dwóch warstw kruszyw bitumowanych: 1 — gruz lub tłuczeń; 2 — masa nr 3; 3 — masa nr 1.
Ilość masy bitumicznej potrzebnej do budowy nawierzchni określa się wagowo. Dla zapewnienia odpowiedniej spoistości warstwa jej musi mieć odpowiednią grubość. Tak więc ilość masy nr 1 nie może być mniejsza niż 20 kg/m², masy nr 2 — niż 30 kg/m² i masy nr 3 niż 40 kg/m².
Dużą zaletą powierzchni z mas bitumicznych jest struktura porowata, umożliwiająca przenikanie wady i powietrza, co ma dość duże znaczenie w warunkach ogrodowych. Niekiedy jednak przepuszczalność takiej nawierzchni może być niepożądana i wówczas w celu uszczelniania spryskuje się ją smołą stabilizowaną (na zimno), a następnie posypuje żwirem lub grysem o uziarnieniu 2-5 mm. Po posypaniu grysem można nawierzchnię uwałować, co powoduje lepsze zespolenie tego kruszywa z masą. Bardzo wskazane jest używanie grysu z jasnych kamieni, przez co uzyskuje się korzystne rozjaśnianie czarnej barwy takiej nawierzchni.