W celu zapewnienia optymalnych warunków rozwoju drzew nie powinno się w ich sąsiedztwie budować nawierzchni nieprzepuszczalnych. Bardzo dobre okazały się natomiast nawierzchnie z drobnej kostka lub brukowca, układanego na 10-20-centymetrowej warstwie gruboziarnistego piasku lub żwiru. Szczeliny między kamieniami zasypuje się również gruboziarnistym piaskiem, co oczywiście zapewnia łatwe przenikanie wody i powietrza. W razie konieczności budowania w sąsiedztwie drzew nawierzchni o większej wytrzymałości na obciążenie (np. na parkingach) zamiast zwiększania grubości nawierzchni stosuje się obecnie coraz częściej 8-10 centymetrowe płyty betonowe specjalnej konstrukcji. Płyty te układa się na kilkucentymetrowej warstwie żwiru lub piasku gruboziarnistego. Prawie połowę powierzchni tych płyt stanowią otwory, przez które po wypełnieniu łatwo przepuszczalnym materiałem zapewnić można bardzo dobry dostęp powietrza i łatwe przenikanie wody do gleby. Dodatkową zaletą płyt jest łatwość podlewania zabezpieczonych nimi drzew w okresie suszy oraz możliwość dostarczania im nawozów mineralnych (w roztworach lub w postaci sypkiej) przez specjalnie wykonane niewielkie otwory.
Wykonując nawierzchnię w sąsiedztwie drzewa należy się zawsze liczyć z przyrastaniem grubości pnia i korzeni i dlatego nie należy w bliskim ich sąsiedztwie układać ciężkich, nieelastycznych materiałów, np. dużych płyt lub krawężników, które wskutek rośnięcia drzewa mogą zostać uniesione, złamane lub też mogą pękać. Wskutek opasywanych zjawisk mogą powstawać nierówności i wzniesienia nawierzchni, często też mogą wystąpić rany pnia lub korzeni. Należy również pamiętać, że budowanie nawierzchni jezdni zbyt blisko drzewa naraża je bardzo często na skaleczenia przez poruszające się pojazdy.