Nawierzchnie z betonu cementowego wykonuje się najczęściej przez układanie betonu i formowanie z niego płyt w miejscu przeznaczenia. Rozmiary płyt są ograniczone; stosuje się zasadę, że stosunek grubości płyty betonowej do jej długości powinien w przybliżeniu wynosić 1 : 10. Wynika to z właściwości mechanicznych betonu, który w płytach o znacznych rozmiarach i małej grubości łatwo pęka i łamie się. Dlatego wykonywanie z betonu układanego na miejscu płyt o wymiarach przekraczających 1 m wymaga proporcjonalnego zwiększenia ich grubości, co w warunkach ogrodowych nie jest uzasadnione wymaganą wytrzymałością ani innymi względami. Dlatego też nie stosuje się zwykle płyt o boku większym niż 1 m i grubości przekraczającej 10 cm. Należy tu również dodać, że w razie uszkodzenia, np. pęknięcia płyt, wymiana ich sprawia zawsze wiele kłopotu.
Wykonywanie nawierzchni z płyt z betonu układanego na miejscu przeznaczenia jest dość kłopotliwe z uwagi na konieczność przygotowania lub dowożenia betonu. Czynności związane z budową tych nawierzchni wymagają również znacznego nakładu robocizny.
Z tych względów ten sposób wykonywania płyt betonowych nie może być polecany do stosowania na większą skalę.
Płyty wykonuje się z betonu żwirowego lub tłuczniowego B7,5 lub B15. Beton można układać w dwóch warstwach, przy czym warstwę dolną grubości około 2/3 płyty można wykonywać z betonu mniejszej wytrzymałości. Do warstwy tej może być użyte kruszywo grubsze. Płyty betonowe powinny być wykonane na co najmniej kilkucentymetrowej podsypce ze żwiru lub gruboziarnistego piasku rozłożonego na dobrze ustabilizowanym podłożu.
Nawierzchnia betonowa: 1 — żwir lub piasek gruboziarnisty, 2 — beton klasy B7, 5, 8 — beton klasy B15.