Bardzo często na drogach typu jezdnego stosuje się nawierzchnię z sześciokątnych płyt betonowych, zwanych trylinką. Płyty te mają średnicę 40 cm, a grubość 12 lub 15 cm. Układa się je zwykle na starannie przygotowanym, zagęszczonym i wyrównanym podłożu, na kilkucentymetrowej warstwie piasku lub podsypce cementowo piaskowej. Podobnie układa się też znormalizowane betonowe płyty chodnikowe o wymiarach 35 x 35 cm lub 50 x 50 cm.
Wszystkie omawiane tu materiały po ułożeniu powinny być dostatecznie mocno dociśnięte do podłoża. Kostkę kamienną i brukowiec dociska się przez uderzenie specjalnymi ubijakami. Cegły klinkierowe i płyty betonowe docieka się przez uderzenie młotkiem, jednak nie bezpośrednio, gdyż mogłoby to powodować, pękanie, lecz przez położony na ich, powierzchni kawałek grubej deski.
Podczas układania elementów nawierzchni powstają pionowe szczeliny różnej szerokości. Wypełnia się je zwykle piaskiem lub zaprawą cementowo-piaskową. Wnikanie piasku do szczelin można ułatwić przez polewanie wodą (tak wykonywane zapełnianie szczelin nazywa się zamulaniem). Wadą tego sposobu jest zasiedlanie się w tak wypełnionych szczelinach różnych uciążliwych, chwastów, których usuwanie jest na ogół bardzo trudne. Ponadto nawierzchnie takie trudno jest utrzymywać w czystości. Ważną natomiast zaletą takich nawierzchni (zwłaszcza w warunkach miejskich) jest ich częściowa przepuszczalność w stosunku do wody i powietrza, oo jest korzystne dla rosnących w pobliżu drzew.
Mniej kłopotliwe w eksploatacja są nawierzchnie ze szczelinami wypełnionymi zaprawą cementową. Wypełnienie to nie tylko uniemożliwia zachwaszczenie i ułatwia utrzymywanie w czystości, lecz powoduje zwiększenie wytrzymałości mechanicznej nawierzchni, gdyż wprowadzona do szczeliny zaprawa wiąże sąsiadujące ze sobą elementy. Wadą nawierzchni ze szczelinami wypełnianymi zaprawą cementową jest ich nieprzepuszczalność w stosunku do wody i powietrza.