Nawierzchnie gruntowe są najprostsze i najłatwiejsze do wykonania, nie każdy jednak grunt czy rodzaj gleby nadają się do wykonania tego typu nawierzchni. Do uzyskania optymalnych właściwości nawierzchni gruntowej wymagane są odpowiedni skład mechaniczny (uziarnienie) gruntu oraz właściwa, wilgotność. Te dwie cechy mają decydujący wpływ na wytworzenie i zachowanie wymaganej spoistości, i przepuszczalności nawierzchni. Budowanie nawierzchni z gruntu piaszczystego jest niemożliwe, ponieważ nie ma on dostateczniej spoistości i podczas chodzenia po nim ulega łatwemu osuwaniu się nawet w stanie znacznej wilgotności. Również nieprzydatnym gruntem, choć o innych właściwościach fizycznych jest glina. Dużą wadą tak silnie rozdrobnionego gruntu jest mała przepuszczalność, a w związku z tym długotrwałe utrzymywanie się wody opadowej na powierzchni. Utrzymujące się długo rozmięknięcie uniemożliwia korzystanie z takich dróg. Wadą nawierzchni dróg gruntowych budowanych z silnie rozbudowanego materiału, jest też łatwość ich rozmywania i spłukiwania przez wody opadowe.
Drogi gruntowe na terenach piaszczystych lub gliniastych można ulepszać przez dodawanie materiału o takim uziarnieniu, który umożliwia uzyskanie optymalnej zwięzłości i przepuszczalności. Tak np. dzięki dodaniu 10-30% gliny do piasku luźnego uzyskuje się na ogół materiał o dość dobrych właściwościach. Podobnie do gruntów gliniastych można dodawać piasku luźnego, jednak w znacznie większej ilości, dochodzącej do 70-90%. Dodatek materiałów ulepszających powoduje pewne zwiększenie objętości gruntu i w związku z tym może wystąpić konieczność wywiezienia części gruntu miejscowego.
Ulepszanie gruntu mającego stanowić nawierzchnię dróg ogrodowych prowadzi się zwykle do głębokości 10-15 cm. Ulepszanie polega na równomiernym rozłożeniu warstwy gliny lub piasku odpowiedniej grubości i następnie przemieszaniu z podłożem na wymaganą głębokość. Dodawane materiały i podłoże powinny znajdować się w stanie odpowiedniej wilgotności. Zbyt suchy piasek opada podczas mieszania na dno, utrudniając uzyskanie jednolitej mieszaniny. Zbyt sucha glina jest trudna do rozkruszenia, natomiast nadmiernie wilgotna może całkowicie uniemożliwić mieszanie. Po wyrównaniu powierzchni i nadaniu jej odpowiedniego profilu i spadków należy ją kilkakrotnie uwałować.
Drogi gruntowe, mimo że najtańsze, są bardzo trudne w utrzymaniu, ponieważ łatwo zarastają chwastami, a ich łatwo odkształcająca się powierzchnia wymaga ciągłego wyrównywania. Drogi takie powinny mieć brzegi umocnione krawężnikami, ustawianymi po wyznaczeniu szerokości i projektowanej wysokości nawierzchni. Powierzchnię dróg gruntowych i wysokość krawężnika utrzymuje się azwykle w płaszczyźnie otaczającego terenu.