Projektując kolorystykę mieszkania określa się podstawowy szereg barw, ich proporcje oraz sposób zestawienia. Punktem wyjścia, często przypadkowym, może być kolor jednego z elementów wnętrza, na przykład posiadany dywan, obraz, wzorzysta tkanina zasłonowa. Nastrój kolorystyczny całości powinien też harmonizować z narzuconą przez budowniczych barwą podłogi (drewno, PCW), stolarki drzwiowej i okiennej, płytek glazury i terakoty itd. Najłatwiejszym, dającym dobre efekty, sposobem projektowania koloru we wnętrzu jest stosowanie tzw. gamy monochromatycznej. Do wybrania pozostaje wówczas jeden kolor, a następnie przez zróżnicowanie jego odcieni i stopnia nasycenia, zestawienia z bielą i czernią – zbudowanie barwnej oprawy dla całego mieszkania (np. gama brązów – od beżu do palisandra; gama złota – od jasnych żółci po ciemne oranże; gama niebieska – od błękitów po granaty itd.). Dobre rezultaty daje również stosowanie kolorów: biel + czerń + jeden kolor żywy. Takie zestawienie, znane od czasów rzymskich, jest trochę monumentalne. Najtrudniejszy, wymagający największego wyrobienia estetycznego, wyczucia i wyrafinowania jest zestaw kolorów kontrastowych, żywych, nasyconych (np. czerwień + zieleń czy żółć + błękit). Kolor we wnętrzu, odpowiednio użyty, może również poprawić optycznie naturalne warunki architektoniczne. Istnieją stare i wypróbowane sposoby iluzyjnego obniżania i podwyższania wnętrza (przez malowanie ścian do różnych wysokości, malowanie sufitu na kolor ciemny – obniżenie lub jasny – podwyższenie itp.) oraz wydobywania i wtapiania w tło pojedynczych elementów (ciemne drzwi na jasnej ścianie „wychodzą” do przodu, biały kaloryfer na białej ścianie zanika itp.).