Urządzenie wnętrza pokoju dziadków zależy całkowicie od ich gustów i upodobań. Powinny w nim znajdować się rzeczy, do których są przywiązani, z którymi przeżyli życie. Można im wprawdzie podpowiedzieć jakieś racjonalne rozwiązanie, ale nie należy naruszać przy tym ich własnych schematów aranżacji tego pomieszczenia. Ważne natomiast jest, by pomieszczenie to było dobrze ogrzewane i umożliwiało łatwe wietrzenie, np. przez nisko umieszczone wywietrzniki w oknach.
Niezbędnymi elementami wyposażenia pokoju dziadków są: fotel lub kanapa oraz szafki lub stoliki przy łóżkach, na których można postawić lekarstwo, szklankę z herbatą czy położyć okulary. Podłogę dobrze jest przykryć miękkim dywanem lub wykładziną dywanową, nie należy natomiast układać na niej małych dywaników, na których można się pośliznąć. Trzeba także pamiętać, że dziadkowie lubią uczestniczyć we wszelkich wydarzeniach rodzinnych i miejscowych. Okna w ich pokoju powinny być zatem umieszczone w dobrym punkcie obserwacyjnym, z widokiem na drogę lub podwórze gospodarcze. Ma to i te dobre strony, że przy okazji rzucą okiem na gospodarstwo.
Pokój dziadków
Wielopokoleniowość mieszkańców domu wiejskiego stwarza potrzebę urządzenia przestrzeni mieszkalnej dla pokolenia najstarszego. Potrzebę tę potwierdzają wszystkie badania socjologiczne. Usunięcie najstarszego pokolenia poza obręb wspólnego mieszkania, do innego domu lub do domu starców, nie powinno mieć miejsca, chociażby z czysto humanitarnych względów. Istnieje bowiem u ludzi starych, zamieszkałych na wsi, organiczna potrzeba utrzymywania kontaktów z rodziną i gospodarstwem. Wspólne zamieszkiwanie rozwiązuje ponadto problem opieki ze strony pokolenia czynnego zawodowo nad często niedołężnymi już rodzicami czy dziadkami. Istotną trudność w realizacji tego zadania stanowi zmienność struktury rodzinnej w czasie – potrzeba wydzielenia części mieszkania w jednym okresie może być zbędna w innym.
W nowych projektach budynków mieszkalnych zostało to już uwzględnione, przewidziana jest w nich bowiem możliwość budowy etapowej albo też zawierają one programy użytkowe zezwalające bez większych trudności na zmianę funkcji pomieszczenia na inną.
W starszych projektach często występowała wydzielona dla najstarszego pokolenia powierzchnia mieszkalna składająca się z osobnego pokoju i kuchni, o łącznej powierzchni 23…29 m2, z odrębnym wejściem. Najnowsze badania nie potwierdzają jednak potrzeby urządzania całkowicie odrębnej części domu dla pokolenia ustępującego. Rozwiązaniem najwłaściwszym est takie, w którym najstarsze pokolenie uczestniczy w miarę sił i chęci w codziennym życiu domu. Naturalną potrzebę izolacji, właściwą każdemu wiekowi, można zagwarantować dziadkom przeznaczając dla nich na parterze budynku dość obszerny pokój z wnęką kuchenną (na wypadek konieczności prowadzenia odrębnej kuchni – dieta, sytuacje konfliktowe), dogodnie powiązany z sienią główną.