W pobliżu kuchni powinna być usytuowana spiżarnia – dawniej komora. W domach wiejskich spotyka się na ogół dwie spiżarnie: podręczną przylegającą do kuchni, przeznaczoną do przechowywania produktów nie psujących się łatwo, a potrzebnych gospodyni na co dzień oraz spiżarnię dużą – zlokalizowaną na kondygnacji piwnic, w której są przechowywane całoroczne zapasy.
Mała spiżarnia zwalnia gospodynię od konieczności częstego korzystania ze sklepu, co w warunkach wiejskich byłoby dość kłopotliwe. Wielkość jej nie przekracza na ogół 2…3 m2. Spiżarnia taka nie musi być oświetlana i wietrzona przez okno, wystarczy oświetlenie sufitowe i przewody wentylacyjne, umieszczone przy podłodze i przy suficie, z dającą się regulować kratką. Jeżeli spiżarnia nie przylega do ściany zewnętrznej, można ją wietrzyć za pomocą pionowego kanału wentylacyjnego o przekroju 14×14 cm, wychodzącego ponad dach. Ściany spiżarni powinno się bielić wapnem, które ma właściwości dezynfekujące. Podłogę najlepiej jest ułożyć z cegły, ewentualnie z płytek terakotowych lub PCW. Niewielka przestrzeń spiżarni zostanie wykorzystana najpełniej, jeżeli półki będą w niej umieszczone aż do samego sufitu. W spiżarniach długich i wąskich półki powinny mieć dwa rodzaje głębokości – 15…20 cm na dłuższej ścianie i 60…80 cm na ścianie krótszej.
Drzwi do spiżarni powinny być pełne, szerokości 70 cm; mogą się otwierać na zewnątrz lub do wewnątrz.
Duża spiżarnia, urządzona w piwnicy lub na poziomie płytkiego parteru, w wypadku gdy budynek jest wyposażony w instalację c.o., musi znajdować się w części nie ogrzewanej. Racjonalne wykorzystanie takiej spiżarni umożliwią ustawione w niej regały i zasieki. Wentylacja może odbywać się przez okienka. Wykończenie budowlane nie musi być kosztowne, wystarczy wybielić ściany, a jeśli są z cegły należy tylko wygładzić spoiny.